Άλλοι μου χαρίζουν κάστρα και τον ουρανό με τ’ άστρα, εσύ ποτέ
μου τηλεφωνούν το βράδυ, περιμένουν στο σκοτάδι, εσύ ποτέ
λόγια αγάπης ψιθυρίζουν και μπροστά μου γονατίζουν, εσύ ποτέ
με κοιτούν απελπισμένα μα δεν πάω με κανένα, εγώ ποτέ.
Άντρα, δικό μου άντρα, εσένα θέλω βρε κουτέ.
Πάντα, εγώ για πάντα θα σ’ αγαπώ, εσύ ποτέ.
Άλλοι για δική μου χάρη κλαίνε κάτω απ’ το φεγγάρι, εσύ ποτέ
με λατρεία με κοιτάζουν πλούτη αμύθητα μου τάζουν, εσύ ποτέ
με θυμούνται στις γιορτές μου, θέλουν να ‘ναι εραστές μου, εσύ ποτέ
μα όσο και να τους τρελαίνω στο παιχνίδι τους δεν μπαίνω, εγώ ποτέ.
Όλα τα λάθη σου τα ξέρω και όλα σου τα συγχωρώ
γι’ αυτό κοντά σου υποφέρω και μακριά σου δεν μπορώ.
|
Άlli mu charízun kástra ke ton uranó me t’ ástra, esí poté
mu tilefonun to vrádi, periménun sto skotádi, esí poté
lógia agápis psithirízun ke brostá mu gonatízun, esí poté
me kitun apelpisména ma den páo me kanéna, egó poté.
Άntra, dikó mu ántra, eséna thélo vre kuté.
Pánta, egó gia pánta tha s’ agapó, esí poté.
Άlli gia dikí mu chári klene káto ap’ to fengári, esí poté
me latria me kitázun pluti amíthita mu tázun, esí poté
me thimunte stis giortés mu, thélun na ‘ne erastés mu, esí poté
ma óso ke na tus treleno sto pechnídi tus den beno, egó poté.
Όla ta láthi su ta kséro ke óla su ta sigchoró
gi’ aftó kontá su ipoféro ke makriá su den boró.
|