Στο πάτωμα μπουκάλια, η νύχτα φυλακή,
αντρίκεια παρακάλια σπασμένα εδώ κι εκεί.
Εσύ σ’ άλλη αγκαλιά κι εγώ στο πουθενά.
Έτσι έχεις μάθει, έτσι έχεις μάθει
να γκρεμίζεις κόσμους με ψευτιές και λάθη.
Έτσι έχεις μάθει να ’σαι πάντα αγκάθι,
ό, τι ακουμπάς ματώνει απ’ αγάπη.
Στη σκέψη τυραννία η κάθε μας στιγμή,
σου ζήτησα μια αιτία που να ’χει λογική,
και μου ’πες δυστυχώς “δεν είμαι κανενός”.
Έτσι έχεις μάθει, έτσι έχεις μάθει
να γκρεμίζεις κόσμους με ψευτιές και λάθη.
Έτσι έχεις μάθει να ’σαι πάντα αγκάθι,
ό, τι ακουμπάς ματώνει απ’ αγάπη.
|
Sto pátoma bukália, i níchta filakí,
antríkia parakália spasména edó ki eki.
Esí s’ álli agkaliá ki egó sto puthená.
Έtsi échis máthi, étsi échis máthi
na gkremízis kósmus me pseftiés ke láthi.
Έtsi échis máthi na ’se pánta agkáthi,
ó, ti akubás matóni ap’ agápi.
Sti sképsi tirannía i káthe mas stigmí,
su zítisa mia etía pu na ’chi logikí,
ke mu ’pes distichós “den ime kanenós”.
Έtsi échis máthi, étsi échis máthi
na gkremízis kósmus me pseftiés ke láthi.
Έtsi échis máthi na ’se pánta agkáthi,
ó, ti akubás matóni ap’ agápi.
|