Φεγγάρι μου, που ‘σαι ψηλά και χαμηλά λογιάζεις,
πουλάκια, που ‘στε στα κλαριά και στις κοντοραχούλες,
κι εσείς, περιβολάκια μου, με το πολύ το άνθι,
μην είδατε τον αρνηστή, τον ψεύτη της αγάπης,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.
Και τώρα μ’ απαράτησε σαν καλαμιά στον κάμπο,
σπέρνουν, θερίζουν τον καρπό κι η καλαμιά απομένει,
βάνουν φωτιά στην καλαμιά κι απομαυρίζει ο κάμπος,
έτσι ‘ναι κι η καρδούλα μου, μαύρη, σκοτεινιασμένη,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.
Οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.
|
Fengári mu, pu ‘se psilá ke chamilá logiázis,
pulákia, pu ‘ste sta klariá ke stis kontorachules,
ki esis, perivolákia mu, me to polí to ánthi,
min idate ton arnistí, ton psefti tis agápis,
opu m’ efílie ki ómone, poté de m’ aparniéte,
opu m’ efílie ki ómone, poté de m’ aparniéte.
Ke tóra m’ aparátise san kalamiá ston kábo,
spérnun, therízun ton karpó ki i kalamiá apoméni,
vánun fotiá stin kalamiá ki apomavrízi o kábos,
étsi ‘ne ki i kardula mu, mavri, skotiniasméni,
opu m’ efílie ki ómone, poté de m’ aparniéte,
opu m’ efílie ki ómone, poté de m’ aparniéte.
Opu m’ efílie ki ómone, poté de m’ aparniéte.
|