|
Τρέχω τώρα μες στους δρόμους
δίχως όρια και νόμους,
χάνομαι στην Παραλιακή.
Η αγάπη με τρελαίνει
και με κόκκινο μου βγαίνει,
μοιάζει σύγκρουση μετωπική.
Φταίει, φταίει,
φταίει η καρδιά μου, φταίει
που σ’ αγάπησε και κλαίει.
Φταίει, φταίει,
φταίει κι η αγάπη, φταίει
που σαν πυρκαγιά με καίει.
Φταίει.
Τόσες νύχτες όλο φεύγω
κι από σένα δεν ξεφεύγω,
ψάχνω τρόπο για ν’ αντισταθώ.
Κι αν σ’ το πω δε θα ’ναι ψέμα:
στο αντίθετο το ρεύμα
ίσως κάποια νύχτα να βρεθώ.
Φταίει, φταίει,
φταίει η καρδιά μου, φταίει
που σ’ αγάπησε και κλαίει.
Φταίει, φταίει,
φταίει κι η αγάπη, φταίει
που σαν πυρκαγιά με καίει.
Φταίει.
|
Trécho tóra mes stus drómus
díchos ória ke nómus,
chánome stin Paraliakí.
I agápi me treleni
ke me kókkino mu vgeni,
miázi sígkrusi metopikí.
Ftei, ftei,
ftei i kardiá mu, ftei
pu s’ agápise ke klei.
Ftei, ftei,
ftei ki i agápi, ftei
pu san pirkagiá me kei.
Ftei.
Tóses níchtes ólo fevgo
ki apó séna den ksefevgo,
psáchno trópo gia n’ antistathó.
Ki an s’ to po de tha ’ne pséma:
sto antítheto to revma
ísos kápia níchta na vrethó.
Ftei, ftei,
ftei i kardiá mu, ftei
pu s’ agápise ke klei.
Ftei, ftei,
ftei ki i agápi, ftei
pu san pirkagiá me kei.
Ftei.
|
