|
Μπαίνω με φόρα, δεν κοιτάω
γνωστοί, φιλιά, τα τυπικά
Μα νιώθω τη δική σου αύρα
και φτιάχνω άλλα σκηνικά
Μόνο τα μάτια σου υπάρχουν
αυτή την ώρα που μιλώ
Γι’ αυτά μονάχα πολεμάω
αχ και να κοίταγαν εδώ
Γι’ αυτά τα μάτια
Γι’ αυτά τα μάτια
Θα υποφέρω, θα καώ
Γι’ αυτά τα μάτια
Γι’ αυτά τα μάτια
μες τη φωτιά θα ξαναμπώ
Μπαίνεις με φόρα, με τυλίγεις
πίνω, καπνίζω μα δε ζω
Μέσα από χίλιες αφαιρέσεις
μόνο τα μάτια σου κρατώ
Κι όταν η νύχτα ξημερώσει
βγαίνω στο δρόμο, στη βροχή
Μα τίποτα άλλο δεν υπάρχει
μόνο τα μάτια σου είναι εκεί
|
Beno me fóra, den kitáo
gnosti, filiá, ta tipiká
Ma niótho ti dikí su avra
ke ftiáchno álla skiniká
Móno ta mátia su ipárchun
aftí tin óra pu miló
Gi’ aftá monácha polemáo
ach ke na kitagan edó
Gi’ aftá ta mátia
Gi’ aftá ta mátia
Tha ipoféro, tha kaó
Gi’ aftá ta mátia
Gi’ aftá ta mátia
mes ti fotiá tha ksanabó
Benis me fóra, me tilígis
píno, kapnízo ma de zo
Mésa apó chílies aferésis
móno ta mátia su krató
Ki ótan i níchta ksimerósi
vgeno sto drómo, sti vrochí
Ma típota állo den ipárchi
móno ta mátia su ine eki
|
