Γι’ αυτούς που δε γνωρίσανε
του διπλανού την πόρτα
και που ποτέ δεν άνθισαν
αστέρια κι ουρανοί.
Γι’ αυτούς και που στο δέρμα τους
ο πόνος τους φαινόταν,
υπάρχει στα τραγούδια μας
μια θέση αδειανή.
Γι’ αυτούς που αγαπήθηκαν
και βρέθηκαν στη μάχη,
μονάχα τα τραγούδια μας
δυο λόγια θα τους πουν.
Κι όσοι παλέψαν έρωτες
σαν κάποιοι μονομάχοι,
θα `ρθουνε δίπλα σιωπηλοί
να συμπαρασταθούν.
Αυτοί που προσευχήθηκαν
σε μια φωτογραφία
κι ήταν σα να μιλούσανε
σε κύμα σκοτεινό.
Ο μόνος που τους άκουγε
ήταν η δυστυχία
κι όσοι στην άκρια της γης
μιλούν με το Θεό.
|
Gi’ aftus pu de gnorísane
tu diplanu tin pórta
ke pu poté den ánthisan
astéria ki urani.
Gi’ aftus ke pu sto dérma tus
o pónos tus fenótan,
ipárchi sta tragudia mas
mia thési adianí.
Gi’ aftus pu agapíthikan
ke vréthikan sti máchi,
monácha ta tragudia mas
dio lógia tha tus pun.
Ki ósi palépsan érotes
san kápii monomáchi,
tha `rthune dípla siopili
na sibarastathun.
Afti pu prosefchíthikan
se mia fotografía
ki ítan sa na milusane
se kíma skotinó.
O mónos pu tus ákuge
ítan i distichía
ki ósi stin ákria tis gis
milun me to Theó.
|