Ζωγράφιζες στην πόρτα μου αγκάθια και λουλούδια
και μου `δινες να πιω απ’ το φιλί σου
κι εγώ για σένα έγραφα τα πιο όμορφα τραγούδια
ντυνόμουν η φωνή μες στη σιωπή σου
Μια νύχτα σ’ ονειρεύτηκα σταθμούς να ζωγραφίζεις
κι το `νιωσα πως ήθελες να φύγεις
Στα πιο πικρά τραγούδια μου ακόμη τριγυρίζεις
με λόγια ερωτικά και τα τυλίγεις
Ποιο στίχο να γράψω, ποια μοίρα να κλάψω
που γίναμε ξένοι κι ο δρόμος μακραίνει
Ποια πόρτα ν’ ανοίξω, ποιο δάκρυ να κρύψω
τα βράδια πεθαίνω σε σώμα κλεμμένο
Ζωγράφιζες τις ώρες μου μ’ ασήμι και χρυσάφι
τις νύχτες που περνούσαμε παρέα
κι εγώ για σένα έκανα τα πιο μεγάλα λάθη
αγάπη της ζωής μου τελευταία
|
Zográfizes stin pórta mu agkáthia ke luludia
ke mu `dines na pio ap’ to filí su
ki egó gia séna égrafa ta pio ómorfa tragudia
ntinómun i foní mes sti siopí su
Mia níchta s’ onireftika stathmus na zografízis
ki to `niosa pos ítheles na fígis
Sta pio pikrá tragudia mu akómi trigirízis
me lógia erotiká ke ta tilígis
Pio stícho na grápso, pia mira na klápso
pu giname kséni ki o drómos makreni
Pia pórta n’ anikso, pio dákri na krípso
ta vrádia petheno se sóma klemméno
Zográfizes tis óres mu m’ asími ke chrisáfi
tis níchtes pu pernusame paréa
ki egó gia séna ékana ta pio megála láthi
agápi tis zoís mu teleftea
|