Ξάπλωσε η νύχτα το κορμί της
στον τελευταίο αστερισμό
και ταξιδεύει χύμα το φιλί της χωρίς προορισμό.
Μιλάει απόψε το άγγιγμά σου
στον μαγεμένο μου ουρανό
κι εγώ μεθάω τρελά τα κύτταρά σου
χορεύω ακροβατώ.
Η αγάπη δεν ανήκει
σηκώνει πυρετό
κι όταν σε πιάνει στο διπλό της δίχτυ
σε κολυμπάει σαν αστέρι στο βυθό
κι όταν σε πιάνει στο διπλό της δίχτυ
σε κολυμπάει στο βυθό
η αγάπη δεν ανήκει.
Οι ώρες ψάχνουν για σημάδια
μα το σινιάλο είναι τυφλό
πόσο ν’ αντέξουν τα σκοτάδια χάδια
στον άδειο μου λαιμό.
Ξύπνησε πάλι η απουσία
και το ποτήρι είναι στεγνό
δεν έχει χρώμα τούτη η φαντασία
αφού δεν είσαι εδώ.
|
Ksáplose i níchta to kormí tis
ston telefteo asterismó
ke taksidevi chíma to filí tis chorís proorismó.
Milái apópse to ángigmá su
ston mageméno mu uranó
ki egó metháo trelá ta kíttará su
chorevo akrovató.
I agápi den aníki
sikóni piretó
ki ótan se piáni sto dipló tis díchti
se kolibái san astéri sto vithó
ki ótan se piáni sto dipló tis díchti
se kolibái sto vithó
i agápi den aníki.
I óres psáchnun gia simádia
ma to siniálo ine tifló
póso n’ antéksun ta skotádia chádia
ston ádio mu lemó.
Ksípnise páli i apusía
ke to potíri ine stegnó
den échi chróma tuti i fantasía
afu den ise edó.
|