Σε στρώνω, σε φιλεύω, σε φιλοξενώ,
μα μια χάρη αν σου ζητήσω, λες, θα το σκεφτώ.
Τα ζητάς όλα για σένα, μα σε συγχωρώ,
μόνο να καθίσεις λίγο κι ύστερα να πας για το καλό.
Αν πας για αλλού και εγώ για αλλού,
το λάθος θα `ναι του γιαλού.
Η θλίψη η δική μου δέντρο είναι της ερήμου,
σύννεφο του Νείλου που μ’ αφήνει μόνο κι ορφανό.
Τριγυρίζεις, το μυαλό μου το παρηγορείς
ίσα να μπουκάρεις μέσα, μα ξεχνάς να βγεις.
Κι αρχινώ τα κύριε ελήσον, τα μάνι, πατμι, χουμ
για να ψάξω τη φωλιά σου
στου μυαλού μου τ’ αλαλούμ.
|
Se stróno, se filevo, se filoksenó,
ma mia chári an su zitíso, les, tha to skeftó.
Ta zitás óla gia séna, ma se sigchoró,
móno na kathísis lígo ki ístera na pas gia to kaló.
An pas gia allu ke egó gia allu,
to láthos tha `ne tu gialu.
I thlípsi i dikí mu déntro ine tis erímu,
sínnefo tu Nilu pu m’ afíni móno ki orfanó.
Trigirízis, to mialó mu to parigoris
ísa na bukáris mésa, ma ksechnás na vgis.
Ki archinó ta kírie elíson, ta máni, patmi, chum
gia na psákso ti foliá su
stu mialu mu t’ alalum.
|