|
Δεν ξέρω τώρα που γυρνάς
τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη
το σώμα μου το διαπερνάς
για μένα πια δε σ’ ενδιαφέρει
Μόνος γυρίζω στη βροχή
και τα θυμάμαι απ’ την αρχή
κάποιο ραδιόφωνο που κλαίει
όλο μου λέει
Και λέει, και λέει, και λέει
Λέει πως όλα τα ‘χω δει
τα όριά μου έχω σπάσει
εγώ με σένανε μαζί
όλο τον κόσμο έχω χάσει
Σαν παραμύθι σκοτεινό
που τις σελίδες του περνώ
στο τέλος θα ‘ρθεις πάντα λέει
κι όλο μου λέει
Και λέει, και λέει, και λέει και κλαίει
Και λέει για τις νύχτες μας
για τη φωτιά που ακόμα καίει
στου έρωτα το άλλο φως
πως να ξεχάσω πες μου πως
καθένας μας αιχμάλωτος
στον άλλονε ευάλωτος
Δεν έχω τρόπο να σε βρω
μα ούτε και να σε ξεχάσω
να σε θυμάμαι δεν μπορώ
μα ούτε και να σε προσπεράσω
Δεν ξέρω πια αν μ’ αγαπάς
αν με θυμάσαι κι αν σε νοιάζει
ή αν είναι μόνο όλα αυτά
η μοναξιά μου που σου μοιάζει
|
Den kséro tóra pu girnás
tis kríes níchtes tu Dekémvri
to sóma mu to diapernás
gia ména pia de s’ endiaféri
Mónos girízo sti vrochí
ke ta thimáme ap’ tin archí
kápio radiófono pu klei
ólo mu léi
Ke léi, ke léi, ke léi
Léi pos óla ta ‘cho di
ta óriá mu écho spási
egó me sénane mazí
ólo ton kósmo écho chási
San paramíthi skotinó
pu tis selídes tu pernó
sto télos tha ‘rthis pánta léi
ki ólo mu léi
Ke léi, ke léi, ke léi ke klei
Ke léi gia tis níchtes mas
gia ti fotiá pu akóma kei
stu érota to állo fos
pos na ksecháso pes mu pos
kathénas mas echmálotos
ston állone eválotos
Den écho trópo na se vro
ma ute ke na se ksecháso
na se thimáme den boró
ma ute ke na se prosperáso
Den kséro pia an m’ agapás
an me thimáse ki an se niázi
í an ine móno óla aftá
i monaksiá mu pu su miázi
|
