|
Κάθε που χαράζει η μέρα
το γιαλό κοιτάζω πέρα
πέρα μακριά.
Να’ χα λέει ένα καΐκι
και με καπετάνιο ασίκη
ν’ άνοιγα πανιά.
Έλα καπετάν Γουζέλη
του πελάγου χίλιοι αγγέλοι
θα ’ναι φυλαχτό.
Η στεριά δε μας χωράει
τις χαρές μας τις χρωστάει
μες στον κόσμο αυτό.
Κάνε Θεέ μου καλοσύνη
φέρε και στο νου γαλήνη
να κινήσουμε
να ξεκινήσουμε.
Φτάνουν πια τόσα στραπάτσα
κάνε και καμιά μπονάτσα
ν’ αρμενίσουμε
άντε, ν’ αρμενίσουμε.
Κι απ’ τον Κρίκελο ως τα ξένα
θάλασσα πάρε κι εμένα
στην αγκάλη σου.
Μη θυμώνεις ουρανέ μου
και στο πέρασμα τ’ ανέμου
με βρει το άχτι σου.
Μέσα στου καιρού το μάτι
το ‘βαλε η ζωή γινάτι
να φουντάρουμε.
Καπετάνιο στο τιμόνι
κι ας το κύμα να ζυγώνει
θα τη βγάλουμε.
Κάνε Θεέ μου καλοσύνη
να κοπάσει το μπουρίνι
κι ίσα στ’ ανοιχτά
ίσα στ’ ανοιχτά.
Κάνε και καμιά μπονάτσα
στη ζωή μου τα ‘χω μάτσα
πίκρες βάσανα
φουρτούνες βάσανα.
|
Káthe pu charázi i méra
to gialó kitázo péra
péra makriá.
Na’ cha léi éna kaΐki
ke me kapetánio asíki
n’ ániga paniá.
Έla kapetán Guzéli
tu pelágu chílii angéli
tha ’ne filachtó.
I steriá de mas chorái
tis charés mas tis chrostái
mes ston kósmo aftó.
Káne Theé mu kalosíni
fére ke sto nu galíni
na kinísume
na ksekinísume.
Ftánun pia tósa strapátsa
káne ke kamiá bonátsa
n’ armenísume
ánte, n’ armenísume.
Ki ap’ ton Kríkelo os ta kséna
thálassa páre ki eména
stin agkáli su.
Mi thimónis urané mu
ke sto pérasma t’ anému
me vri to áchti su.
Mésa stu keru to máti
to ‘vale i zoí gináti
na funtárume.
Kapetánio sto timóni
ki as to kíma na zigóni
tha ti vgálume.
Káne Theé mu kalosíni
na kopási to buríni
ki ísa st’ anichtá
ísa st’ anichtá.
Káne ke kamiá bonátsa
sti zoí mu ta ‘cho mátsa
píkres vásana
furtunes vásana.
|
