Απόψε σβήσανε τα φώτα της ζωής μου,
απόψε πέθανε για μένα ο ουρανός.
Κι εσύ, αγάπη μου, δεν είσαι πια μαζί μου,
κανείς δεν είναι κανενός.
Μες στο μεθύσι του μυαλού και μες στη ζάλη
στο κατακάθι του γυαλιού σε βλέπω πάλι.
Μες στην ορφάνια της ψυχής μου και τον πόνο
σαν τα τσιγάρα που μου τέλειωσαν τελειώνω.
Αλήθειες που γίναν πιο ψέμα κι απ’ το ψέμα,
αλήθειες που γίναν στα χείλη σου καπνός.
Έφυγες κι έκλεισες τον κόσμο σ’ ένα βλέμμα,
κανείς δεν είναι κανενός.
Μες στο μεθύσι του μυαλού και μες στη ζάλη
στο κατακάθι του γυαλιού σε βλέπω πάλι.
Μες στην ορφάνια της ψυχής μου και τον πόνο
σαν τα τσιγάρα που μου τέλειωσαν τελειώνω.
|
Apópse svísane ta fóta tis zoís mu,
apópse péthane gia ména o uranós.
Ki esí, agápi mu, den ise pia mazí mu,
kanis den ine kanenós.
Mes sto methísi tu mialu ke mes sti záli
sto katakáthi tu gialiu se vlépo páli.
Mes stin orfánia tis psichís mu ke ton póno
san ta tsigára pu mu téliosan telióno.
Alíthies pu ginan pio pséma ki ap’ to pséma,
alíthies pu ginan sta chili su kapnós.
Έfiges ki éklises ton kósmo s’ éna vlémma,
kanis den ine kanenós.
Mes sto methísi tu mialu ke mes sti záli
sto katakáthi tu gialiu se vlépo páli.
Mes stin orfánia tis psichís mu ke ton póno
san ta tsigára pu mu téliosan telióno.
|