Γέμισαν αγάπες τα σοκάκια,
γέμισαν τα μάτια μου καημό.
Έλα πριν με πνίξουν τα φαρμάκια,
δεν μπορώ να διώξω απ’ το μυαλό:
Κάποια γιορτή, κάποιο μπαλκόνι, κάποιο Μάρτη
και την αγάπη να ξυπνάει στο Μυστρά,
πάνω στο κάστρο αγναντεύοντας τη Σπάρτη
και τον Ευρώτα να κυλάει σαν τη χαρά.
Έγειρε ο ήλιος μες στο βράδυ,
έγειρα μες στ’ όνειρο κι εγώ.
Μου χαμογελάνε δυο φαντάροι,
όμως πώς να διώξω απ’ το μυαλό:
Κάποια γιορτή, κάποιο μπαλκόνι, κάποιο Μάρτη
και την αγάπη να ξυπνάει στο Μυστρά,
πάνω στο κάστρο αγναντεύοντας τη Σπάρτη
και τον Ευρώτα να κυλάει σαν τη χαρά.
|
Gemisan agápes ta sokákia,
gémisan ta mátia mu kaimó.
Έla prin me pníksun ta farmákia,
den boró na diókso ap’ to mialó:
Kápia giortí, kápio balkóni, kápio Márti
ke tin agápi na ksipnái sto Mistrá,
páno sto kástro agnantevontas ti Spárti
ke ton Evróta na kilái san ti chará.
Έgire o ílios mes sto vrádi,
égira mes st’ óniro ki egó.
Mu chamogeláne dio fantári,
ómos pós na diókso ap’ to mialó:
Kápia giortí, kápio balkóni, kápio Márti
ke tin agápi na ksipnái sto Mistrá,
páno sto kástro agnantevontas ti Spárti
ke ton Evróta na kilái san ti chará.
|