Έλα πάρε το παλτό μου, έξω λιώνει ο ουρανός,
ότι ήτανε δικό μου, μου το σκούριασε ο καιρός.
Έλα δώσ’ μου μιαν ομπρέλα, να μην βρέχεται η καρδιά,
αχ πώς χώρεσα με σένα, δυο κορμιά σε μια αγκαλιά.
Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει,
λάσπη να αφήσει και φως.
Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει,
ν’ ανθίσει ο κόσμος αλλιώς.
Έλα κράτα μου το χέρι, κι ας μην είναι για πολύ,
στην βροχή το σώμα ξέρει με τις στάλες να πλυθεί.
Έλα πες μου πως σωπαίνει η σιωπή σου την βροντή,
η ψυχή στον ήλιο αν φέγγει, φέγγει και στην αστραπή.
Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει,
λάσπη να αφήσει και φως.
Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει,
ν’ ανθίσει ο κόσμος αλλιώς.
|
Έla páre to paltó mu, ékso lióni o uranós,
óti ítane dikó mu, mu to skuriase o kerós.
Έla dós’ mu mian obréla, na min vréchete i kardiá,
ach pós chóresa me séna, dio kormiá se mia agkaliá.
Aftí i agápi pernái, san kategida ksespái,
láspi na afísi ke fos.
Aftí i agápi ligái, ton chróno ton stamatái,
n’ anthísi o kósmos alliós.
Έla kráta mu to chéri, ki as min ine gia polí,
stin vrochí to sóma kséri me tis stáles na plithi.
Έla pes mu pos sopeni i siopí su tin vrontí,
i psichí ston ílio an féngi, féngi ke stin astrapí.
Aftí i agápi pernái, san kategida ksespái,
láspi na afísi ke fos.
Aftí i agápi ligái, ton chróno ton stamatái,
n’ anthísi o kósmos alliós.
|