|
Μου λέει κάτι στο πρόσωπό σου
πως πια δεν παίζω στο όνειρο σου
Στα σχέδια σου δεν επεμβαίνω
Καταλαβαίνω
Δε θα τα σπάσω με τη σιωπή σου
κι εγώ δε θέλω πολλά μαζί σου
Στην άκρη κάνε και πάτα φρένο
Καταλαβαίνω
Κόκκινο φανάρι σταματάμε
πράσινο κι αν γίνει πού να πάμε
Ξέρω πως τη μάχη έχω χάσει
έχεις πια απέναντι περάσει.
Κόκκινο μας πιάνει, θα σ’ αφήσω
θέλω στην βροχή να περπατήσω
ο αέρας να με αρρωστήσει
κι η φωνή να πει προτού να κλείσει
πως εκείνη δε θα σ’ αγαπήσει όσο σ’ αγαπώ
Μου λέει κάτι πως έχει φύγει
δε μου το είπες κι αυτό με πνίγει
ν’ αλλάξεις γνώμη δε προλαβαίνω
καταλαβαίνω.
Μου λέει κάτι πως άλλα χέρια
μας έχουν κλέψει τα καλοκαίρια
και να τα βρούμε δεν επιμένω
Καταλαβαίνω
|
Mu léi káti sto prósopó su
pos pia den pezo sto óniro su
Sta schédia su den epemveno
Katalaveno
De tha ta spáso me ti siopí su
ki egó de thélo pollá mazí su
Stin ákri káne ke páta fréno
Katalaveno
Kókkino fanári stamatáme
prásino ki an gini pu na páme
Kséro pos ti máchi écho chási
échis pia apénanti perási.
Kókkino mas piáni, tha s’ afíso
thélo stin vrochí na perpatíso
o aéras na me arrostísi
ki i foní na pi protu na klisi
pos ekini de tha s’ agapísi óso s’ agapó
Mu léi káti pos échi fígi
de mu to ipes ki aftó me pnígi
n’ alláksis gnómi de prolaveno
katalaveno.
Mu léi káti pos álla chéria
mas échun klépsi ta kalokeria
ke na ta vrume den epiméno
Katalaveno
|
