Της μοναξιάς μου τ’ αδειανό, τ’ άψυχο σώμα
φόρεσε απόψε του παράδεισου το χρώμα.
Σ’ αγγίζω πάλι, στ’ όνειρό σου περπατώ,
την παγωνιά μέσ’ απ’ τα χέρια μου πετώ
κι από του πόνου δραπετεύω την κρυψώνα,
κι από του πόνου δραπετεύω την κρυψώνα.
Κι ανοίγω το παράθυρο να μπεις,
σαν ήλιος το δωμάτιο να φωτίσεις,
ατέλειωτες στιγμές αναμονής
κι αμέτρητα παράπονα να σβήσεις.
Της απουσίας το κενό θα συμπληρώσω,
τα δάκρυά μου στο συρτάρι θα κλειδώσω.
Θα σε γεμίσω με φιλιά και θα σου πω
το πιο βαθύ, το πιο μεγάλο “σ’ αγαπώ”.
Κι όποιο το τίμημα κι αν είναι θα πληρώσω,
κι όποιο το τίμημα κι αν είναι θα πληρώσω.
|
Tis monaksiás mu t’ adianó, t’ ápsicho sóma
fórese apópse tu parádisu to chróma.
S’ angizo páli, st’ óniró su perpató,
tin pagoniá més’ ap’ ta chéria mu petó
ki apó tu pónu drapetevo tin kripsóna,
ki apó tu pónu drapetevo tin kripsóna.
Ki anigo to paráthiro na bis,
san ílios to domátio na fotísis,
atéliotes stigmés anamonís
ki amétrita parápona na svísis.
Tis apusías to kenó tha sibliróso,
ta dákriá mu sto sirtári tha klidóso.
Tha se gemíso me filiá ke tha su po
to pio vathí, to pio megálo “s’ agapó”.
Ki ópio to tímima ki an ine tha pliróso,
ki ópio to tímima ki an ine tha pliróso.
|