Λάμπει, σαν αστραπή μες στο σκοτάδι
και λάμπει και εδώ το θέατρο το βράδυ
Λάμπουν γυναίκες με όμορφα στολίδια
και φώτα του πάλκου επάνω στα σανίδια
Κι εγώ που ήρθα εδώ για σένα μόνο
βρήκα μιαν αφορμή και σ’ ανταμώνω,
πάντα μ’ αυτή την ίδια αμφιβολία
και πάντα πως τάχα ακούω τη συναυλία
Ζήτω στον έρωτα που με πάει
με το τραγούδι του που με πάει
μέχρι την άβυσσο, κοίτα μπορώ
μεσ’ από σένα εγώ να ζω
Γελάς, κι από τον εξώστη εγώ ζηλεύω
κάτι που εσύ το ζεις κι εγώ το κλέβω
ίσως, κρυφά και συ να λες το έλα
και πρέπει εγώ να κάνω αυτή την τρέλα
Μα να, τα φώτα σβήνουν ένα ένα
με είδες ή έτσι φάνηκε σε μένα
σκοτάδι, σε λίγο αδειάζει κι η πλατεία
και μένει μονάχα η έξοχη μαγεία
Ζήτω στον έρωτα που με πάει
με το τραγούδι του που με πάει
μέχρι την άβυσσο, κοίτα μπορώ
μεσ’ από σένα εγώ να ζω
|
Lábi, san astrapí mes sto skotádi
ke lábi ke edó to théatro to vrádi
Lábun ginekes me ómorfa stolídia
ke fóta tu pálku epáno sta sanídia
Ki egó pu írtha edó gia séna móno
vríka mian aformí ke s’ antamóno,
pánta m’ aftí tin ídia amfivolía
ke pánta pos tácha akuo ti sinavlía
Zíto ston érota pu me pái
me to tragudi tu pu me pái
méchri tin ávisso, kita boró
mes’ apó séna egó na zo
Gelás, ki apó ton eksósti egó zilevo
káti pu esí to zis ki egó to klévo
ísos, krifá ke si na les to éla
ke prépi egó na káno aftí tin tréla
Ma na, ta fóta svínun éna éna
me ides í étsi fánike se ména
skotádi, se lígo adiázi ki i platia
ke méni monácha i éksochi magia
Zíto ston érota pu me pái
me to tragudi tu pu me pái
méchri tin ávisso, kita boró
mes’ apó séna egó na zo
|