Ποτάμι ο πόνος,
ο κόσμος δεν υπάρχει πια,
και στέκεσαι μόνος,
σκυφτός για άλλη μια φορά.
Την πόρτα ανοίγεις,
θα φύγεις, μου λες.
Μα πίσω δεν κοιτάζεις,
φοβάσαι και διστάζεις.
Δεν ξέρεις τι σου φταίει,
να φύγεις μόνο θες.
Μα αν φύγεις, να το ξέρεις,
ποτέ δε θα γυρίσεις.
Όσο κι αν σε λατρεύω,
σου το απαγορεύω,
έστω κι αν με μισήσεις.
Αφήνω την πόρτα,
στο σπίτι μπαίνει η βροχή,
πλημμύρισαν όλα,
τι να τα κάνω μοναχή;
Ας γίνουν κομμάτια,
δεν έχουν ψυχή.
Τα μάτια μου θα κλείσω.
Γιατί να σ’ αγαπήσω;
Στο κλάμα μου θα πνίξω
εικόνες και βροχή.
Μα αν φύγεις, να το ξέρεις,
ποτέ δε θα γυρίσεις.
Όσο κι αν σε λατρεύω,
σου το απαγορεύω,
έστω κι αν με μισήσεις.
|
Potámi o pónos,
o kósmos den ipárchi pia,
ke stékese mónos,
skiftós gia álli mia forá.
Tin pórta anigis,
tha fígis, mu les.
Ma píso den kitázis,
fováse ke distázis.
Den kséris ti su ftei,
na fígis móno thes.
Ma an fígis, na to kséris,
poté de tha girísis.
Όso ki an se latrevo,
su to apagorevo,
ésto ki an me misísis.
Afíno tin pórta,
sto spíti beni i vrochí,
plimmírisan óla,
ti na ta káno monachí;
As ginun kommátia,
den échun psichí.
Ta mátia mu tha kliso.
Giatí na s’ agapíso;
Sto kláma mu tha pníkso
ikónes ke vrochí.
Ma an fígis, na to kséris,
poté de tha girísis.
Όso ki an se latrevo,
su to apagorevo,
ésto ki an me misísis.
|