|
Πόσα βράδια έχω μείνει
στ’ αναμμένο σου καμίνι,
να με καις κι εγώ να λιώνω
κι όμως δεν το μετανιώνω.
Πόσες νύχτες μες στον πόνο
ένα λάθος να πληρώνω,
σ’ όποια αγκαλιά κι αν είσαι
μ’ αγαπάς και μην τ’ αρνείσαι.
Μη με λυπάσαι, μη με λυπάσαι,
μέσα από τη στάχτη μου
θα σωθώ μονάχη μου
και να το θυμάσαι.
Μη με λυπάσαι.
Έχω κουραστεί να κλαίω,
σ’ αγαπώ κι ας μην το λέω,
όμως έμαθα, μωρό μου,
ν’ αγαπώ τον εαυτό μου.
Μη με λυπάσαι, μη με λυπάσαι,
μέσα από τη στάχτη μου
θα σωθώ μονάχη μου
και να το θυμάσαι.
Μη με λυπάσαι.
Μη με λυπάσαι, μη με λυπάσαι,
μέσα από τη στάχτη μου
θα σωθώ μονάχη μου
και να το θυμάσαι.
Μη με λυπάσαι.
|
Pósa vrádia écho mini
st’ anamméno su kamíni,
na me kes ki egó na lióno
ki ómos den to metanióno.
Póses níchtes mes ston póno
éna láthos na pliróno,
s’ ópia agkaliá ki an ise
m’ agapás ke min t’ arnise.
Mi me lipáse, mi me lipáse,
mésa apó ti stáchti mu
tha sothó monáchi mu
ke na to thimáse.
Mi me lipáse.
Έcho kurasti na kleo,
s’ agapó ki as min to léo,
ómos ématha, moró mu,
n’ agapó ton eaftó mu.
Mi me lipáse, mi me lipáse,
mésa apó ti stáchti mu
tha sothó monáchi mu
ke na to thimáse.
Mi me lipáse.
Mi me lipáse, mi me lipáse,
mésa apó ti stáchti mu
tha sothó monáchi mu
ke na to thimáse.
Mi me lipáse.
|
