Μην ακούς τη θάλασσα, σου φέρνει τη φωνή μου,
μην ακούς τον άνεμο, τον πόνο ψιθυρίζει,
μην ακούς τη θάλασσα, σου φέρνει την κραυγή μου,
μην ακούς τον άνεμο, την πίκρα ψιχαλίζει.
Είμαι μια θάλασσα με κύματα βουνά,
είμ’ ένας άνεμος που κλαίει και πονά,
είμ’ έν’ αηδόνι που θα πεθάνει,
τραγουδώντας μες στο χιόνι.
Μην ακούς τη θάλασσα, εγώ είμαι που στενάζω,
μην ακούς τον άνεμο, εγώ είμαι που σπαράζω,
μην ακούς τη θάλασσα, το δάκρυ της βροχή μου
μην ακούς τον άνεμο, βογγάει μες στην ψυχή μου.
Είμαι μια θάλασσα με κύματα βουνά,
είμ’ ένας άνεμος που κλαίει και πονά,
είμ’ έν’ αηδόνι που θα πεθάνει,
τραγουδώντας μες στο χιόνι.
|
Min akus ti thálassa, su férni ti foní mu,
min akus ton ánemo, ton póno psithirízi,
min akus ti thálassa, su férni tin kravgí mu,
min akus ton ánemo, tin píkra psichalízi.
Ime mia thálassa me kímata vuná,
im’ énas ánemos pu klei ke poná,
im’ én’ aidóni pu tha petháni,
tragudóntas mes sto chióni.
Min akus ti thálassa, egó ime pu stenázo,
min akus ton ánemo, egó ime pu sparázo,
min akus ti thálassa, to dákri tis vrochí mu
min akus ton ánemo, vongái mes stin psichí mu.
Ime mia thálassa me kímata vuná,
im’ énas ánemos pu klei ke poná,
im’ én’ aidóni pu tha petháni,
tragudóntas mes sto chióni.
|