Θα λυπηθώ που σ’ έχασα γιατί σε αγαπούσα
Και θα χαρώ που γλίτωσα αφού δε μ’ αγαπάς
Θα λυπηθώ που γέλασες ενώ παραμιλούσα
Και θα χαρώ που γύρισες και με παρακαλάς
Ίσως, έγινε η αγάπη μίσος
Ίσως, έτσι είναι φυσικό
Ίσως, αλλά δεν υπάρχει ίσως
Μίσος, και είναι κάτι τραγικό
Θα λυπηθώ που σ’ έχασα γιατί ήσουν ο Θεός μου
Και θα χαρώ που διάλεξες το δρόμο της ντροπής
Θα λυπηθώ που γέλασες και μ’ έπνιγε ο καημός μου
Και θα χαρώ που γύρισες συγγνώμη να μου πεις
Ίσως, έγινε η αγάπη μίσος
Ίσως, έτσι είναι φυσικό
Ίσως, αλλά δεν υπάρχει ίσως
Μίσος, και είναι κάτι τραγικό
|
Tha lipithó pu s’ échasa giatí se agapusa
Ke tha charó pu glítosa afu de m’ agapás
Tha lipithó pu gélases enó paramilusa
Ke tha charó pu girises ke me parakalás
Ίsos, égine i agápi mísos
Ίsos, étsi ine fisikó
Ίsos, allá den ipárchi ísos
Mísos, ke ine káti tragikó
Tha lipithó pu s’ échasa giatí ísun o Theós mu
Ke tha charó pu diálekses to drómo tis ntropís
Tha lipithó pu gélases ke m’ épnige o kaimós mu
Ke tha charó pu girises singnómi na mu pis
Ίsos, égine i agápi mísos
Ίsos, étsi ine fisikó
Ίsos, allá den ipárchi ísos
Mísos, ke ine káti tragikó
|