Τι έχει που είναι διαφορετικό
για πες μου τώρα
θέλω από κοντά ν’ ακολουθώ
που να ‘σαι τώρα
δεν αντέχω ούτε ένα λεπτό
να έρθει η ώρα
πάλι απόψε μπρος μου να τη δω
Μοιάζει
ουρανός που συννεφιάζει
κι όσο εμένα με κοιτάζει
την καρδιά μου κομματιάζει
όταν κοιτάει
Μοιάζει
με φωτιά που χρώμα αλλάζει
κάνει πως πλησιάζει
μα φεύγει μακριά
Μείνε αδύναμη ακολουθώ
που να πηγαίνει
και όμως νιώθω πως την αγαπώ
και περιμένω
τα βράδια ψάχνω μήπως και τη βρω
γι’ αυτή γυρνάω
τι νιώθει πώς να ξέρω κι απορώ
Μοιάζει
ουρανός που συννεφιάζει
κι όσο εμένα με κοιτάζει
την καρδιά μου κομματιάζει
όταν κοιτάει
Μοιάζει
με φωτιά που χρώμα αλλάζει
τις νύχτες με πειράζει
που είναι μακριά
|
Ti échi pu ine diaforetikó
gia pes mu tóra
thélo apó kontá n’ akoluthó
pu na ‘se tóra
den antécho ute éna leptó
na érthi i óra
páli apópse bros mu na ti do
Miázi
uranós pu sinnefiázi
ki óso eména me kitázi
tin kardiá mu kommatiázi
ótan kitái
Miázi
me fotiá pu chróma allázi
káni pos plisiázi
ma fevgi makriá
Mine adínami akoluthó
pu na pigeni
ke ómos niótho pos tin agapó
ke periméno
ta vrádia psáchno mípos ke ti vro
gi’ aftí girnáo
ti nióthi pós na kséro ki aporó
Miázi
uranós pu sinnefiázi
ki óso eména me kitázi
tin kardiá mu kommatiázi
ótan kitái
Miázi
me fotiá pu chróma allázi
tis níchtes me pirázi
pu ine makriá
|