|
Ένα χαρτί τσαλακωμένο
μέσα στα χέρια μου κρατώ
μόνο τρεις λέξεις που μοιραία
λες και αλλάζω το καιρό
μοιάζει η αλήθεια ξεχασμένη
φράση που έμεινε μισή
άνοιξε η πόρτα της ψυχής μου
γλύστρα και φύγε από εκεί
Δε μου φτάνει λες
κι ύστερα σιωπή
δε μου φτάνει κλαις
δάκρυ στο χαρτί
πως να σηκώσει η καρδιά το ακουστικό
πως να ξεχάσω το δικό σου αριθμό
σ’ αυτή τη κόλαση θα ζω αφού δε φτάνει
δε φτάνει πια να σ’ αγαπώ
Ένα κορμί παραδομένο σε μία λάθος φυλακή
σ’ ενα υπόγειο κλειδωμένο ψάχνει φεγγίτη για να βγει
ρίχνει το φως του το φεγγάρι
σαν ανεμόσκαλα μικρή
κι έτσι η αγάπη σκαρφαλώνει
και επιστρέφει στη ζωή
Δε μου φτάνει λες
κι ύστερα σιωπή
δε μου φτάνει κλαις
δάκρυ στο χαρτί
πως να σηκώσει η καρδιά το ακουστικό
πως να ξεχάσω το δικό σου αριθμό
σ’ αυτή τη κόλαση θα ζω αφού δε φτάνει
δε φτάνει πια να σ’ αγαπώ
|
Έna chartí tsalakoméno
mésa sta chéria mu krató
móno tris léksis pu mirea
les ke allázo to keró
miázi i alíthia ksechasméni
frási pu émine misí
ánikse i pórta tis psichís mu
glístra ke fíge apó eki
De mu ftáni les
ki ístera siopí
de mu ftáni kles
dákri sto chartí
pos na sikósi i kardiá to akustikó
pos na ksecháso to dikó su arithmó
s’ aftí ti kólasi tha zo afu de ftáni
de ftáni pia na s’ agapó
Έna kormí paradoméno se mía láthos filakí
s’ ena ipógio klidoméno psáchni fengiti gia na vgi
ríchni to fos tu to fengári
san anemóskala mikrí
ki étsi i agápi skarfalóni
ke epistréfi sti zoí
De mu ftáni les
ki ístera siopí
de mu ftáni kles
dákri sto chartí
pos na sikósi i kardiá to akustikó
pos na ksecháso to dikó su arithmó
s’ aftí ti kólasi tha zo afu de ftáni
de ftáni pia na s’ agapó
|
