Χωριστά εσύ κι εγώ και σ’ ένα φορτηγό
φόρτωσες τα λάθη που `χεις κάνει,
χωριστά εσύ κι εγώ και στο φωταγωγό
πέταξα το άδειο σου φουστάνι
η αγάπη αυτή θα με πεθάνει.
Όσο και ν’ αντισταθούμε,
νύχτα θα παραδοθούμε
και φωτιά να κάψει τα αισθήματα,
στη φωτιά μαζί να μπούμε
και στη στάχτη ας χαθούμε
δυο ακόμα της αγάπης θύματα.
Χωριστά εσύ κι εγώ πονάω, αιμορραγώ
και παρακαλώ για ένα θαύμα,
χωριστά εσύ κι εγώ κι ακόμα νοσταλγώ,
πόσο θα τ’ αντέξω αυτό το πράγμα,
σαν σκυλί να γλείφω ένα τραύμα.
Όσο και ν’ αντισταθούμε,
νύχτα θα παραδοθούμε
και φωτιά να κάψει τα αισθήματα,
στη φωτιά μαζί να μπούμε
και στη στάχτη ας χαθούμε
δυο ακόμα της αγάπης θύματα.
|
Choristá esí ki egó ke s’ éna fortigó
fórtoses ta láthi pu `chis káni,
choristá esí ki egó ke sto fotagogó
pétaksa to ádio su fustáni
i agápi aftí tha me petháni.
Όso ke n’ antistathume,
níchta tha paradothume
ke fotiá na kápsi ta esthímata,
sti fotiá mazí na bume
ke sti stáchti as chathume
dio akóma tis agápis thímata.
Choristá esí ki egó ponáo, emorragó
ke parakaló gia éna thafma,
choristá esí ki egó ki akóma nostalgó,
póso tha t’ antékso aftó to prágma,
san skilí na glifo éna trafma.
Όso ke n’ antistathume,
níchta tha paradothume
ke fotiá na kápsi ta esthímata,
sti fotiá mazí na bume
ke sti stáchti as chathume
dio akóma tis agápis thímata.
|