Κέντησα φως τη Αττική
να φύγουν οι Χειμώνες,
όπως κεντάνε οι ναυτικοί
στα μπράτσα τις γοργόνες,
και μ’ άφησες στη θάλασσα
και τη ζωή μου χάλασα,
να πλένω τις εικόνες.
Φως, φως, φως η αγάπη σου,
φως, φως καυτό το δάκρυ σου,
και ψάχνω μια στεριά για να χορτάσω,
τον έρωτα μαζί σου να γιορτάσω,
φως, φως, φως η αγάπη σου.
Κέντησα φως την Αττική
κι έδωσα τη σκυτάλη,
στην πληγωμένη μου ζωή
να δω που θα με βγάλει,
και έκαψα τη σελίδα σου
και την τρελή πυξίδα σου,
στου κόσμου τ’ ακρογιάλι.
Φως, φως, φως η αγάπη σου,
φως, φως καυτό το δάκρυ σου,
και ψάχνω μια στεριά για να χορτάσω,
τον έρωτα μαζί σου να γιορτάσω,
φως, φως, φως η αγάπη σου,
φως, φως, φως η αγάπη σου.
|
Kéntisa fos ti Attikí
na fígun i Chimónes,
ópos kentáne i naftiki
sta brátsa tis gorgónes,
ke m’ áfises sti thálassa
ke ti zoí mu chálasa,
na pléno tis ikónes.
Fos, fos, fos i agápi su,
fos, fos kaftó to dákri su,
ke psáchno mia steriá gia na chortáso,
ton érota mazí su na giortáso,
fos, fos, fos i agápi su.
Kéntisa fos tin Attikí
ki édosa ti skitáli,
stin pligoméni mu zoí
na do pu tha me vgáli,
ke ékapsa ti selída su
ke tin trelí piksída su,
stu kósmu t’ akrogiáli.
Fos, fos, fos i agápi su,
fos, fos kaftó to dákri su,
ke psáchno mia steriá gia na chortáso,
ton érota mazí su na giortáso,
fos, fos, fos i agápi su,
fos, fos, fos i agápi su.
|