Η μοναξιά κι η πίκρα μου
τις νύχτες ταξιδεύουν
σε σένανε που μ’ άφησες
θανάσιμη πληγή.
Η αγάπη και το όνειρο
κι αυτά μαζί πεθαίνουν
γιατί με καταδίκασες
σε ψεύτικη ζωή…
Πάλι μόνη θα με βρουν χαράματα
και στη μοναξιά θα στέλνω γράμματα.
Το τραγούδι η σιωπή παγώνει
και η προδοσία σου καρφί που με ματώνει…
Ποτέ σου δε λογάριασες
τι θέλει η καρδιά μου
και σαν καράβι βούλιαξε
το κάθε μου “γιατί”.
Ο κόσμος έγινε μικρός
που πήρες τη χαρά μου
και ό,τι μοιραζόμασταν
το χάσαμε νωρίς…
|
I monaksiá ki i píkra mu
tis níchtes taksidevun
se sénane pu m’ áfises
thanásimi pligí.
I agápi ke to óniro
ki aftá mazí pethenun
giatí me katadíkases
se pseftiki zoí…
Páli móni tha me vrun charámata
ke sti monaksiá tha stélno grámmata.
To tragudi i siopí pagóni
ke i prodosía su karfí pu me matóni…
Poté su de logáriases
ti théli i kardiá mu
ke san karávi vuliakse
to káthe mu “giatí”.
O kósmos égine mikrós
pu píres ti chará mu
ke ó,ti mirazómastan
to chásame norís…
|