Το παρά δώσε στον εξαποδώ
τη ψυχή σου σώσε που ‘ναι το σωστό.
Μην την παραδόσεις ούτε στον εχθρό
κι ας σου παριστάνει τον καλό θεό.
Παράδοση γιαγιά μου εσύ
πες μου τα παραμύθια
κι εσύ αγάπη αντίδικη
πες μου την πάσα αλήθεια.
Να κλαίω, να γελώ,
να λέω, να σιωπώ,
ψυχή να παραδώσω
μήπως και ξεχρεώσω.
Άιντε παραδώσου στο νερό το θειό
και στο άσμα στρώσου το αρχαίο νιό.
Μα και παρά δώσε του μικρού παιδιού
μύριες περιουσίες του παππού Ζουλού.
|
To pará dóse ston eksapodó
ti psichí su sóse pu ‘ne to sostó.
Min tin paradósis ute ston echthró
ki as su paristáni ton kaló theó.
Parádosi giagiá mu esí
pes mu ta paramíthia
ki esí agápi antídiki
pes mu tin pása alíthia.
Na kleo, na geló,
na léo, na siopó,
psichí na paradóso
mípos ke ksechreóso.
Άinte paradósu sto neró to thió
ke sto ásma strósu to archeo nió.
Ma ke pará dóse tu mikru pediu
míries periusíes tu pappu Zulu.
|