Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν’ την ψυχή μου να πετάξει…
Μ’ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει…
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ’ ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το “γιατί”…
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει…
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει…
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς…
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…
|
Perpátisa pára polí
ke ta fterá mu ta `cho chási.
Ma esí pu den patás sti gi
kan’ tin psichí mu na petáksi…
M’ éna aeróstato na páme sto fengári,
éna aeráki na mas pári…
Fotiá ki aéras na kánume dikí mas
ti mikrí zoí mas…
Ine i kardiá mu mia avlí
s’ éna kelí pu ólo mikreni.
Ma esí pu échis to klidí
éla ke pes mu to “giatí”…
Se kápia thálassa pu o ílios ti zesteni,
to óniró mu ksaposteni…
Neró ki armíra na kánume dikí mas
ti mikrí zoí mas…
Έcho éna kóbo sto lemó
ke mia thiliá pu ólo stenevi.
Έla ke káne musikí
tin tréla pu me diafentevi…
Ki an ine i nótes ke i léksis afelis,
tragudisé tes na charis…
M’ éna tragudi na kánume dikí mas
ti mikrí zoí mas…
|