Στης θάλασσας τη μοναξιά σ’ απόμακρο λημέρι
πατρίδα έχω από φωτιά και σίδερο φτιαγμένη.
Μνήμες θολές σε συναντούν και σου κρατούν το χέρι
κάνουνε πως σε αγαπούν μα στήνουνε καρτέρι.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Κι αν το αμπέλι μαραθεί κι αν η ελιά λυγίσει
μόνη θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο να ανθίσει.
Γυμνοί μαζί μες στην βροχή στην μπόρα και στ’ αγιάζι
μέσα στο καταχείμωνο ζεστό το χιόνι μοιάζει.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Κι αν το αμπέλι μαραθεί κι αν η ελιά λυγίσει
μόνη θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο να ανθίσει.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Το βράχο κάνε μη χτυπούν στάσου ανδρειωμένη.
|
Stis thálassas ti monaksiá s’ apómakro liméri
patrída écho apó fotiá ke sídero ftiagméni.
Mnímes tholés se sinantun ke su kratun to chéri
kánune pos se agapun ma stínune kartéri.
Ki ósi tharrun pos se ponun patrída agapiméni
to vrácho óso ki an chtipun gia pánta vráchos méni.
Ki an to abéli marathi ki an i eliá ligisi
móni tha ksanagennithi ston kósmo na anthísi.
Gimni mazí mes stin vrochí stin bóra ke st’ agiázi
mésa sto katachimono zestó to chióni miázi.
Ki ósi tharrun pos se ponun patrída agapiméni
to vrácho óso ki an chtipun gia pánta vráchos méni.
Ki an to abéli marathi ki an i eliá ligisi
móni tha ksanagennithi ston kósmo na anthísi.
Ki ósi tharrun pos se ponun patrída agapiméni
to vrácho óso ki an chtipun gia pánta vráchos méni.
To vrácho káne mi chtipun stásu andrioméni.
|