|
Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς
την ανυπομονησία να πάρουν την χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους
τον πόνο ότι θα την χάσουν. Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες γλώσσες κραίνει
“Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει”.
Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη
κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,
ανάκουστος κηλαηδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη
και παίρνουνε το μόσχο της κι αφήνουν τη δροσιά τους
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητο `ναι κι άσπρο,
ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ’ ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που ‘χ’ ευωδίσει τς’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι `δες.
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο, π’ ασπρίζει μες τη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.
|
I oreótis tis físis, pu tus peritrigirízi, afkseni is tus echthrus
tin anipomonisía na párun tin charitoméni gi, ke is tus poliorkiménus
ton póno óti tha tin chásun. Mágema i físis ki óniro stin omorfiá ke chári,
i mavri pétra olóchrisi ke to kseró chortári.
Me chílies vríses chínete me chílies glósses kreni
“Όpios petháni símera, chílies forés petheni”.
Έstis’ o érotas choró me ton ksanthón Apríli
ki i físis ívre tin kalí ke ti glikiá tis óra
ke mes ti skiá, pu funtose ke kli drosiés ke móschus,
anákustos kilaidismós ke lipothimisménos.
Nerá kathária ke gliká, nerá charitoména,
chínonte mes tin ávisso ti moschovolisméni
ke pernune to móscho tis ki afínun ti drosiá tus
ki ula ston ílio dichnontas ta plutia tis pigís tus,
tréchun edó, tréchun eki ke kánun san aidónia.
Έks’ anavrízi ki i zoí s’ gi, s’ uranó, se kíma.
Allá stis límnis to neró, p’ akínito `ne ki áspro,
akínit’ ópu ki an idis ke kátaspr’ os ton páto,
me mikrón ískion ágnoron épeks’ i petaluda,
pu ‘ch’ evodísi ts’ ípnus tis mésa ston ágrio kríno.
Alafroΐskiote kalé, gia pes apópse ti `des.
Níchta giomáti thafmata, níchta sparméni mágia!
Chorís posós gis, uranós ke thálassa na pnéne,
ud’ óso kán’ i mélissa kontá sto luludáki,
giru se káti atáracho, p’ asprízi mes ti límni,
monácho anakatóthike to strongiló fengári
ki ómorfi vgeni korasiá ntiméni me to fos tu.
|
