Εγώ τρελάθηκα μ’ εσένανε μικρή
κι εσύ δε γύρισες να πεις ούτ’ έν’ αντίο,
καλά το λέγαν, πουθενά δεν οδηγεί,
να ‘χει ο ένας, μαζί τα χρόνια και των δύο.
Κι αυτό το βράδυ που ‘φτασε, ξανάφερε τη νύχτα,
κι εγώ πάλι ποντάρισα ό,τι είχα και δεν είχα,
ότι θα φέρει Ανατολή και πλάι μου θα σ’ είχα,
ότι θα φέρει Ανατολή και πλάι μου θα σ’ είχα.
Μπροστά σ’ εσένανε, η πείρα είχε χαθεί
κι ο πειρασμός πήρε την θέση τη μεγάλη,
άλλο να κάνεις όνειρα για την ζωή,
κι άλλο να θες να σ’ ονειρεύονται οι άλλοι.
Κι αυτό το βράδυ που ‘φτασε, ξανάφερε τη νύχτα,
κι εγώ πάλι ποντάρισα ό,τι είχα και δεν είχα,
ότι θα φέρει Ανατολή και πλάι μου θα σ’ είχα,
ότι θα φέρει Ανατολή και πλάι μου θα σ’ είχα.
|
Egó treláthika m’ esénane mikrí
ki esí de girises na pis ut’ én’ antío,
kalá to légan, puthená den odigi,
na ‘chi o énas, mazí ta chrónia ke ton dío.
Ki aftó to vrádi pu ‘ftase, ksanáfere ti níchta,
ki egó páli pontárisa ó,ti icha ke den icha,
óti tha féri Anatolí ke plái mu tha s’ icha,
óti tha féri Anatolí ke plái mu tha s’ icha.
Brostá s’ esénane, i pira iche chathi
ki o pirasmós píre tin thési ti megáli,
állo na kánis ónira gia tin zoí,
ki állo na thes na s’ onirevonte i álli.
Ki aftó to vrádi pu ‘ftase, ksanáfere ti níchta,
ki egó páli pontárisa ó,ti icha ke den icha,
óti tha féri Anatolí ke plái mu tha s’ icha,
óti tha féri Anatolí ke plái mu tha s’ icha.
|