Φαίνεται πέρα ένα δάσος από ελιές,
δύο αιώνων σπίτι προς τη θάλασσα κοιτάει,
Πάσχα, το Πήλιο γεμάτο πασχαλιές,
μια ξεχασμένη γλώσσα ο άνεμος μιλάει.
Βρεγμένο χώμα, ανοιξιάτικη βροχή,
πάνω στο τζάκι ένα αίνιγμα χτισμένο,
μεσ’ στα μαλλιά σου μια σταγόνα έχει σταθεί,
κρατάς στην τσέπη σου ένα φύλλο φυλαγμένο.
Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά.
Δέκα παράθυρα, ανοίγματα στο φως,
πάντα οι φίλοι στη ζωή μας καλεσμένοι,
μετά από χρόνια δες πως γλύκανε ο καιρός,
εδώ ο χρόνος είναι ο κόσμος που ανασαίνει.
Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα να μιλά,
ό, τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά.
|
Fenete péra éna dásos apó eliés,
dío eónon spíti pros ti thálassa kitái,
Páscha, to Pílio gemáto paschaliés,
mia ksechasméni glóssa o ánemos milái.
Oregméno chóma, aniksiátiki vrochí,
páno sto tzáki éna enigma chtisméno,
mes’ sta malliá su mia stagóna échi stathi,
kratás stin tsépi su éna fíllo filagméno.
Ό,ti zume, ó,ti ki an pume,
ámmos sta chéria ke kilá,
ki ó,ti méni in’ ó,ti antéchi
me ton agéra ke to chróno na milá.
Déka paráthira, anigmata sto fos,
pánta i fíli sti zoí mas kalesméni,
metá apó chrónia des pos glíkane o kerós,
edó o chrónos ine o kósmos pu anaseni.
Ό,ti zume, ó,ti ki an pume,
ámmos sta chéria ke kilá,
ki ó,ti méni in’ ó,ti antéchi
me ton agéra na milá,
ó, ti zume, ó,ti ki an pume,
ámmos sta chéria ke kilá,
ki ó,ti méni in’ ó,ti antéchi
me ton agéra ke to chróno na milá.
|