|
Τι ήθελα να βάλω εγώ νταλγκά,
να σε γνωρίσω και να σ’ αγαπήσω,
μοναχός μου θα ‘ταν πιο καλά,
παρά μ’ εσένα, τον μπελά.
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
και μου κάνεις τη ζημιά,
μ’ έναν άλλονε, μια μέρα,
την κοπανάς.
Φεύγεις, σατράπισσα, τσάμπα σ’ αγάπησα,
γιατί σε νόμιζα κυρία,
σκάρτα ‘ξηγήθηκες, δε με λυπήθηκες,
μα θα σου βρω την τιμωρία.
Σ’ έντυσα μέσ’ στα μεταξωτά
και σου ‘χα όλα σου τα μεγαλεία,
μα εσύ, αχάριστη καρδιά,
μου άνοιξες πληγή βαθιά.
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
και μου κάνεις τη ζημιά,
μ’ έναν άλλονε, μια μέρα,
την κοπανάς.
Φεύγεις, σατράπισσα, τσάμπα σ’ αγάπησα,
γιατί σε νόμιζα κυρία,
σκάρτα ‘ξηγήθηκες, δε με λυπήθηκες,
μα θα σου βρω την τιμωρία.
|
Ti íthela na válo egó ntalgká,
na se gnoríso ke na s’ agapíso,
monachós mu tha ‘tan pio kalá,
pará m’ eséna, ton belá.
Píran ta mialá su aéra
ke mu kánis ti zimiá,
m’ énan állone, mia méra,
tin kopanás.
Fevgis, satrápissa, tsába s’ agápisa,
giatí se nómiza kiría,
skárta ‘ksigíthikes, de me lipíthikes,
ma tha su vro tin timoría.
S’ éntisa més’ sta metaksotá
ke su ‘cha óla su ta megalia,
ma esí, acháristi kardiá,
mu ánikses pligí vathiá.
Píran ta mialá su aéra
ke mu kánis ti zimiá,
m’ énan állone, mia méra,
tin kopanás.
Fevgis, satrápissa, tsába s’ agápisa,
giatí se nómiza kiría,
skárta ‘ksigíthikes, de me lipíthikes,
ma tha su vro tin timoría.
|
