Θα ‘θελα να ‘ταν η ζωή
χαμόγελο στην ερημιά μας·
ένα τραγούδι κάθε πρωί,
μι’ αχτίδα ήλιος στην καρδιά μας.
Μα όλα έρχονται αλλιώς,
κι εσύ γιορτή χαμένη.
Μας πήρε τ’ όνειρο ο καιρός
και μείναμε δυο ξένοι.
Αχ, πήρε τ’ όνειρο ο καιρός
και μείναμε δυο ξένοι.
Θα ‘θελα να ‘ταν η ζωή
σαν τ’ άγιο γέλιο του εργάτη·
όπως το γράμμα ένα πρωί
που φτάνει για τον μετανάστη.
|
Tha ‘thela na ‘tan i zoí
chamógelo stin erimiá mas·
éna tragudi káthe pri,
mi’ achtída ílios stin kardiá mas.
Ma óla érchonte alliós,
ki esí giortí chaméni.
Mas píre t’ óniro o kerós
ke miname dio kséni.
Ach, píre t’ óniro o kerós
ke miname dio kséni.
Tha ‘thela na ‘tan i zoí
san t’ ágio gélio tu ergáti·
ópos to grámma éna pri
pu ftáni gia ton metanásti.
|