|
Αγαπηθήκαμε και τόσα ζήσαμε
κι ήρθε η μέρα που δεν έχει σημασία,
το να μου πεις πως μ’ αγαπάς
είναι για σένα περιττό,
σαν να ’χει χάσει πια η λέξη την ουσία.
Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει
γίνεται σύννεφο ή πεθαίνει,
πού να τη βρω να τη ρωτήσω
αν θα ξαναγυρίσει πίσω.
Όλα αλλάζουνε κι εμείς χαθήκαμε
μες στη ρουτίνα που ’μαστε δεμένοι,
στα μάτια πια δε με κοιτάς
κι έχω ένα φόβο στην καρδιά
πως όλα τέλειωσαν, τίποτα πια δε μένει.
Εχθές το βράδυ που συναντηθήκαμε
στην ίδια θάλασσα, στο ίδιο ακρογιάλι
εκεί που μου ’πες μ’ αγαπάς
όλα ήταν τόσο μακρινά
κι εμείς οι δυο είμαστε τώρα δύο άλλοι.
|
Agapithíkame ke tósa zísame
ki írthe i méra pu den échi simasía,
to na mu pis pos m’ agapás
ine gia séna perittó,
san na ’chi chási pia i léksi tin usía.
Pu pái i agápi ótan fevgi
ginete sínnefo í petheni,
pu na ti vro na ti rotíso
an tha ksanagirísi píso.
Όla allázune ki emis chathíkame
mes sti rutína pu ’maste deméni,
sta mátia pia de me kitás
ki écho éna fóvo stin kardiá
pos óla téliosan, típota pia de méni.
Echthés to vrádi pu sinantithíkame
stin ídia thálassa, sto ídio akrogiáli
eki pu mu ’pes m’ agapás
óla ítan tóso makriná
ki emis i dio imaste tóra dío álli.
|
