Πρώτο βράδυ στην Αθήνα
Του παλιού καιρού το ποίημα
Δεύτερο στη Σαλονίκη
Της Αγιάς Σοφιάς η λύπη
Κάτι αν είναι που δε σβήνει
Είναι της ψυχής μου η μνήμη
Φως σε κάθε του δρομάκι
Αργοκαίει σαν καντηλάκι
Είναι αυτό που δεν αλλάζει
Και στην πιο βαθιά μου νύχτα
Βρίσκει τρόπο και γιορτάζει
Πρώτη μου χαρά γεμάτη
Κρύφτηκε σε μαύρο χάρτη
Και με σπρώχνει να μαθαίνω
Μες στα μυστικά του βάθη
|
Próto vrádi stin Athína
Tu paliu keru to piima
Deftero sti Saloníki
Tis Agiás Sofiás i lípi
Káti an ine pu de svíni
Ine tis psichís mu i mními
Fos se káthe tu dromáki
Argokei san kantiláki
Ine aftó pu den allázi
Ke stin pio vathiá mu níchta
Oríski trópo ke giortázi
Próti mu chará gemáti
Kríftike se mavro chárti
Ke me spróchni na matheno
Mes sta mistiká tu váthi
|