Μόνος πηγαίνω μες στη νύχτα
και σε ζητάω εδώ κι εκεί,
νιώθω της μοναξιάς τα δίχτυα
να μου τυλίγουν την ψυχή.
Και σε ζητώ στον άδειο δρόμο,
και στην ατέλειωτη σιωπή,
που να βρω τώρα ταχυδρόμο
να σε βρει για να σου το πει,
πολύ σ’ αγάπησα πολύ.
Είν’ η καρδιά μου ένας διαβάτης
κι ο κόσμος γκρίζα ερημιά
και η ζωή μου ένας χάρτης
με θάλασσες, χωρίς νησιά.
Και σε ζητώ στον άδειο δρόμο,
και στην ατέλειωτη σιωπή,
που να βρω τώρα ταχυδρόμο
να σε βρει για να σου το πει,
πολύ σ’ αγάπησα πολύ.
|
Mónos pigeno mes sti níchta
ke se zitáo edó ki eki,
niótho tis monaksiás ta díchtia
na mu tilígun tin psichí.
Ke se zitó ston ádio drómo,
ke stin atélioti siopí,
pu na vro tóra tachidrómo
na se vri gia na su to pi,
polí s’ agápisa polí.
In’ i kardiá mu énas diavátis
ki o kósmos gkríza erimiá
ke i zoí mu énas chártis
me thálasses, chorís nisiá.
Ke se zitó ston ádio drómo,
ke stin atélioti siopí,
pu na vro tóra tachidrómo
na se vri gia na su to pi,
polí s’ agápisa polí.
|