|
Το ξέρω δε μου ανήκεις
μια μέρα θα πετάξεις σαν άγριος αετός
θα στέκεσαι σαν ήλιος σαν μακρινός μου φίλος
στο βλέμμα ηλεκτρισμός
Και πριν να σκοτεινιάσει ο κόσμος μου θα σπάσει
κομμάτια από φτερά
θα’ρθείς να με φιλήσεις και να μου εξηγήσεις
μα ξέρω θα’ναι αργά
Σε χάνω όμως τίποτα πια δε θα κάνω
τρέχεις γρήγορα και δε σε πιάνω
τώρα ανοίγεις δικά σου φτερά
Σε χάνω μα όπου θέλεις αμέσως θα φτάνω
το δωμάτιο θα σου ζεστάνω
αγαπάω τη δική σου χαρά
Πρωί που θα ξυπνήσω στα πόδια σου θ’αφήσω
σπασμένη την καρδιά
κι όσο κυλάει ο χρόνος
να πλησιάζει ο πόνος αέρας και φωτιά
|
To kséro de mu aníkis
mia méra tha petáksis san ágrios aetós
tha stékese san ílios san makrinós mu fílos
sto vlémma ilektrismós
Ke prin na skotiniási o kósmos mu tha spási
kommátia apó fterá
tha’rthis na me filísis ke na mu eksigísis
ma kséro tha’ne argá
Se cháno ómos típota pia de tha káno
tréchis grígora ke de se piáno
tóra anigis diká su fterá
Se cháno ma ópu thélis amésos tha ftáno
to domátio tha su zestáno
agapáo ti dikí su chará
Pri pu tha ksipníso sta pódia su th’afíso
spasméni tin kardiá
ki óso kilái o chrónos
na plisiázi o pónos aéras ke fotiá
|
