Ήμουν εγώ ένα παιδί
που Χάρο δε φοβόμουν
και με την άδικη ζωή
στα ίσα τσακωνόμουν!
Εγώ που ήμουν σταυραετός,
που ήμουν κυπαρίσσι,
κάποιας αγάπης ο καημός
και της καρδιάς μου ο στεναγμός
στα δυο μ’ έχει τσακίσει.
Τώρα γυρνώ στα καπηλειά
για να ξεχνώ τον πόνο!
Κι αν έρθ’ ο Χάρος μια βραδιά,
μαζί του δε μαλώνω.
Εγώ που ήμουν σταυραετός,
που ήμουν κυπαρίσσι,
κάποιας αγάπης ο καημός
και της καρδιάς μου ο στεναγμός
στα δυο μ’ έχει τσακίσει.
|
Ήmun egó éna pedí
pu Cháro de fovómun
ke me tin ádiki zoí
sta ísa tsakonómun!
Egó pu ímun stavraetós,
pu ímun kiparíssi,
kápias agápis o kaimós
ke tis kardiás mu o stenagmós
sta dio m’ échi tsakísi.
Tóra girnó sta kapiliá
gia na ksechnó ton póno!
Ki an érth’ o Cháros mia vradiá,
mazí tu de malóno.
Egó pu ímun stavraetós,
pu ímun kiparíssi,
kápias agápis o kaimós
ke tis kardiás mu o stenagmós
sta dio m’ échi tsakísi.
|