Σαν κεραυνός που το σκοτάδι κάνει φως,
όταν κοιμάται ο ουρανός,
έτσι κι εσύ παραμονεύεις στη σιωπή
για την ανύποπτη στιγμή
να κάνεις λεία σου το κάθε μου φιλί ως το πρωί!
Σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, πόσο σ’ αγαπώ!
είσαι του έρωτα τ’ αθάνατο νερό,
σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, όταν σε φιλώ,
πίνω στα χείλη σου τ’ αθάνατο νερό και ξεδιψώ!
Σαν την πληγή που δε γνωρίζει εποχή
κι όποτε θέλει αιμορραγεί,
σαν τη φωτιά που από το τίποτα ξεσπά
κι αφήνει στάχτη όπου περνά,
έτσι κι εσύ μου καις απόψε την καρδιά στα ξαφνικά!
Σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, πόσο σ’ αγαπώ!
είσαι του έρωτα τ’ αθάνατο νερό,
σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, όταν σε φιλώ,
πίνω στα χείλη σου τ’ αθάνατο νερό και ξεδιψώ!
|
San keravnós pu to skotádi káni fos,
ótan kimáte o uranós,
étsi ki esí paramonevis sti siopí
gia tin anípopti stigmí
na kánis lia su to káthe mu filí os to pri!
Sóma ke psichí mu
ki anása priní mu, póso s’ agapó!
ise tu érota t’ athánato neró,
sóma ke psichí mu
ki anása priní mu, ótan se filó,
píno sta chili su t’ athánato neró ke ksedipsó!
San tin pligí pu de gnorízi epochí
ki ópote théli emorragi,
san ti fotiá pu apó to típota ksespá
ki afíni stáchti ópu perná,
étsi ki esí mu kes apópse tin kardiá sta ksafniká!
Sóma ke psichí mu
ki anása priní mu, póso s’ agapó!
ise tu érota t’ athánato neró,
sóma ke psichí mu
ki anása priní mu, ótan se filó,
píno sta chili su t’ athánato neró ke ksedipsó!
|