|
Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί
που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…
Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη…
Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου…
Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..
|
Ap’ to kakó ke t’ ádiko diogméno
ki ópos enísteves ti díkopi zoí,
se vríka ksafniká simademéno
na s’ échi o káto kósmos ksegramméno
ki o páno kósmos na `ne i trochi
pu s’ échun sta stená kinigiméno…
Ke píres tu keru t’ alfavitári
ke tis agápis lógia filachtó,
gia na vri páli ríza to chortári
ke píres tin elpída ke ti chári,
psilá na pas na chtísis kivotó
me tin elpída móno ke ti chári…
Ma pos na min ksechásis tin avlí su
ke tin paliá ti gnómi kathenós,
ósus krifá perpátisan mazí su
na simadevun páli ti zoí su
ke na se to pulí ki o kinigós
stis mavres lagkadiés tu paradisu…
Krifá ke fanerá s’ akoluthune
i simmoríes ki i vasanistés
ke psáchnun méra níchta na se vrune,
ma den ipárchi drómos na diavune
giatí poté den ítan piités,
to chóma pu patun na proskinune..
|
