|
Τώρα κατάματα
κοιτάζω τη βαθιά, θλιμμένη θάλασσα
νυχτώνει γύρω εδώ κι εκεί χαράματα
στον άγνωστο τον κόσμο που ξυπνάς
Πώς να κοιμήθηκες
κι αν έχει παγωνιά, γερά θα ντύθηκες;
αχ, να ‘μουνα η μέρα που γεννήθηκες
να σου ‘δινα την πρώτη σου αγκαλιά
Την πιο μεγάλη θάλασσα
τα πιο μεγάλα κύματα
βουνά, γκρεμούς και φράγματα
τα έβαλα ανάμεσα σε σένα
σε σένα και σε μένα
Τα έχτισα
τα ύψωσα τα σύνορα
πώς στέκουν τώρα έτσι τσακισμένα
πώς στέκουν τσακισμένα
μες στο μυαλό πώς πέφτουνε τα σύνορα
και όλα πάλι δείχνουνε εσένα
Λοιπόν κατάσαρκα
τη φόρεσα εγώ την γκρίζα θάλασσα
με μια βουτιά ό,τι ήμουνα αντάλλαξα
τη σιγουριά με το άγριο του καιρού
Πώς θες τα σώματα
να ζουν σαν να μην έχουνε ονόματα
να πάψουν να κρατάνε αποτυπώματα
να πάψουν να θυμούνται τι αγαπούν;
|
Tóra katámata
kitázo ti vathiá, thlimméni thálassa
nichtóni giro edó ki eki charámata
ston ágnosto ton kósmo pu ksipnás
Pós na kimíthikes
ki an échi pagoniá, gerá tha ntíthikes;
ach, na ‘muna i méra pu genníthikes
na su ‘dina tin próti su agkaliá
Tin pio megáli thálassa
ta pio megála kímata
vuná, gkremus ke frágmata
ta évala anámesa se séna
se séna ke se ména
Ta échtisa
ta ípsosa ta sínora
pós stékun tóra étsi tsakisména
pós stékun tsakisména
mes sto mialó pós péftune ta sínora
ke óla páli dichnune eséna
Lipón katásarka
ti fóresa egó tin gkríza thálassa
me mia vutiá ó,ti ímuna antállaksa
ti siguriá me to ágrio tu keru
Pós thes ta sómata
na zun san na min échune onómata
na pápsun na kratáne apotipómata
na pápsun na thimunte ti agapun;
|
