|
Μένω σε μια μαρμαρωμένη πολιτεία,
μέσα σε ένα παραμύθι αληθινό,
μέσα σε μια τεράστια ληστεία
που συμμετέχει παγωμένο το κοινό.
Χρόνια, σαράντα τόσα χρόνια αλητεία,
τώρα το απίθανο μου είναι πιθανό,
χρόνια μου βγήκανε τα μάτια στα βιβλία
μέχρι που γύρισα και είδα ουρανό.
Μαρμαρωμένα όπου κι αν κοιτάξω,
θέλω να πετάξω,
φυλακισμένοι όπου κι αν κοιτάξω,
λέω να πετάξω.
Μένω στα όρια του πάνω και του κάτω,
μέσα σε ένα πανηγύρι θλιβερό,
μέσα σε ένα λερωμένο άσπρο πιάτο
σε μια οδό, τρελοκομείο ανοιχτό.
Χρόνια προσπάθησα να φύγω, να ξεχάσω,
κόλπα να σβήσω κάποιο τραύμα παιδικό,
χρόνια κοιτούσα τον καιρό να ξεγελάσω
στα όνειρά μου, χρόνια έριχνα νερό.
Μαρμαρωμένα όπου κι αν κοιτάξω,
θέλω να πετάξω,
φυλακισμένοι όπου κι αν κοιτάξω,
λέω να πετάξω.
|
Méno se mia marmaroméni politia,
mésa se éna paramíthi alithinó,
mésa se mia terástia listia
pu simmetéchi pagoméno to kinó.
Chrónia, saránta tósa chrónia alitia,
tóra to apíthano mu ine pithanó,
chrónia mu vgíkane ta mátia sta vivlía
méchri pu girisa ke ida uranó.
Marmaroména ópu ki an kitákso,
thélo na petákso,
filakisméni ópu ki an kitákso,
léo na petákso.
Méno sta ória tu páno ke tu káto,
mésa se éna panigiri thliveró,
mésa se éna leroméno áspro piáto
se mia odó, trelokomio anichtó.
Chrónia prospáthisa na fígo, na ksecháso,
kólpa na svíso kápio trafma pedikó,
chrónia kitusa ton keró na ksegeláso
sta ónirá mu, chrónia érichna neró.
Marmaroména ópu ki an kitákso,
thélo na petákso,
filakisméni ópu ki an kitákso,
léo na petákso.
|
