Σαν χωρίσαμε σου είπα θα γυρίσω
θε’ να λείψω μοναχά για μια βραδιά.
Κι όμως κύλησαν τα χρόνια προς τα πίσω
κι εγώ ρίζωσα εδώ στην προσφυγιά.
Να που τώρα στα στερνά σου ξαναγράφω,
όμως μη ρωτάς αν τρέχει η πληγή.
Μόνο κράτα στο μυαλό σου μια εικόνα,
αφού τόσο μας αρνήθηκαν τη γη.
Κι όταν μέρες φωτεινότερες σημάνουν,
δώσε στο αγέρι το γράμμα μου αυτό.
Τις πικρές τις μνήμες άσ’ τες να πεθάνουν
και χαιρέτησε τον ήλιο τον καυτό.
|
San chorísame su ipa tha giríso
the’ na lipso monachá gia mia vradiá.
Ki ómos kílisan ta chrónia pros ta píso
ki egó rízosa edó stin prosfigiá.
Na pu tóra sta sterná su ksanagráfo,
ómos mi rotás an tréchi i pligí.
Móno kráta sto mialó su mia ikóna,
afu tóso mas arníthikan ti gi.
Ki ótan méres fotinóteres simánun,
dóse sto agéri to grámma mu aftó.
Tis pikrés tis mnímes ás’ tes na pethánun
ke cherétise ton ílio ton kaftó.
|