|
Ζω σε μια πόλη που είμαστε όλοι μικροί
άγριοι διαβόλοι πελάτες έμποροι νεκροί
Μέσα στο σπίτι στο φως του φεγγίτη πρωί
σαν το σπουργίτι τσιμπάω απ’ τη λύπη ζωή
Ανεβαίνω στο βουνό
κι από κει πάνω σε κοιτώ
γυμνέ, ουρανέ
είχα κάτι να σου πω
Το μυστικό μου στάζει αίμα
είχα κάτι να σου πω
μα προτιμώ να το κρατώ κρυφό
Έχω ένα σώμα που πάει για το χώμα ντουγρού
Μα ανθίζει ακόμα σαν τα άγρια λουλούδια του αγρού
Βάζω στο βάζο τις πιο μυστικές μου στιγμές
την πίκρα σφάζω και πάω μες τη νύχτα εκδρομές
Ανεβαίνω στο βουνό
κι από κει πάνω σε κοιτώ
γυμνέ, ουρανέ
έχω κάτι να σου πω
Το μυστικό μου στάζει αίμα
αχ έρωτα αθάνατε
μα αν σου το πω, φρικτό
θα γίνει ψέμα… ψέμα
|
Zo se mia póli pu imaste óli mikri
ágrii diavóli pelátes ébori nekri
Mésa sto spíti sto fos tu fengiti pri
san to spurgiti tsibáo ap’ ti lípi zoí
Aneveno sto vunó
ki apó ki páno se kitó
gimné, urané
icha káti na su po
To mistikó mu stázi ema
icha káti na su po
ma protimó na to krató krifó
Έcho éna sóma pu pái gia to chóma ntugru
Ma anthízi akóma san ta ágria luludia tu agru
Oázo sto vázo tis pio mistikés mu stigmés
tin píkra sfázo ke páo mes ti níchta ekdromés
Aneveno sto vunó
ki apó ki páno se kitó
gimné, urané
écho káti na su po
To mistikó mu stázi ema
ach érota athánate
ma an su to po, friktó
tha gini pséma… pséma
|
