|
Ζω σε ένα σπίτι φυλακή γεμάτο κάγκελα,
μια μεζονέτα ερημική πες μου ήντα ‘θελα
Ζω σε ένα σπίτι μοναξιάς γεμάτο σύνορα
που δεν μ’αφήνει πια το χθες να ζω το σήμερα.
Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου λεγα ένας άνθρωπος
που θα πέφτω, θα κοιμάμαι
όχι σαν απάνθρωπος.
Ζω με έναν όρκο σιωπής που δεν τον έδωσα
ένα σημείο ανατροπής που δεν φανέρωσα
χιλιάδες λέξεις και να πω δεν έχουν νόημα
μοιάζουν τα λόγια μου πια μόνιμα ετερώνυμα
Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου λεγα ένας άνθρωπος
που θα πέφτω, θα κοιμάμαι
όχι σαν απάνθρωπος.
Και θυμάμαι ότι θα ’μαι
σου λεγα ένας άνθρωπος
δίχως να υπολογίζω
μια φορά ήρθα να ζήσω
|
Zo se éna spíti filakí gemáto kágkela,
mia mezonéta erimikí pes mu ínta ‘thela
Zo se éna spíti monaksiás gemáto sínora
pu den m’afíni pia to chthes na zo to símera.
Ke thimáme óti tha ’me
su lega énas ánthropos
pu tha péfto, tha kimáme
óchi san apánthropos.
Zo me énan órko siopís pu den ton édosa
éna simio anatropís pu den fanérosa
chiliádes léksis ke na po den échun nóima
miázun ta lógia mu pia mónima eterónima
Ke thimáme óti tha ’me
su lega énas ánthropos
pu tha péfto, tha kimáme
óchi san apánthropos.
Ke thimáme óti tha ’me
su lega énas ánthropos
díchos na ipologizo
mia forá írtha na zíso
|
