Μες στον παλιό τον καφενέ
λέει ένας γέρος αμανέ,
κι είν’ ο δικός του α καημός
με τον δικό μου, αδερφός.
Ζωή το γλυκοχάραμα
πολλά μου είχες τάξει,
κι είδα το ηλιοβασίλεμα
πόσο μ’ έχεις γελάσει, αμάν.
Αχ, κι όπως ακούγεται ο αμανές,
θαρρείς και κλαίει ο καφενές.
Μες στον παλιό τον καφενέ
τα βάσανά μας ρεφενέ
κι είναι φαρμάκι το κρασί
σαν τη ζωή που μας μισεί.
Ζωή το γλυκοχάραμα
πολλά μου είχες τάξει,
κι είδα το ηλιοβασίλεμα
πόσο μ’ έχεις γελάσει, αμάν.
Αχ, κι όπως ακούγεται ο αμανές,
θαρρείς και κλαίει ο καφενές.
|
Mes ston palió ton kafené
léi énas géros amané,
ki in’ o dikós tu a kaimós
me ton dikó mu, aderfós.
Zoí to glikochárama
pollá mu iches táksi,
ki ida to iliovasílema
póso m’ échis gelási, amán.
Ach, ki ópos akugete o amanés,
tharris ke klei o kafenés.
Mes ston palió ton kafené
ta vásaná mas refené
ki ine farmáki to krasí
san ti zoí pu mas misi.
Zoí to glikochárama
pollá mu iches táksi,
ki ida to iliovasílema
póso m’ échis gelási, amán.
Ach, ki ópos akugete o amanés,
tharris ke klei o kafenés.
|