Καθένας έχει τ’ άστρο του,
το γυάλινο το κάστρο του
και μες στη σκοτεινιά του
μετράει τη μοναξιά του.
Εγώ έχω την κιθάρα μου,
τη χρόνια βαρεμάρα μου
και πίσω απ’ το πυργάκι
χαζεύω το σοκάκι.
Κι ανοίγουμε κουβέντα
για μαγικά νησιά
στης πόλης τα τσιμέντα,
στην κοσμοχαλασιά,
ανοίγουμε κουβέντα
κι εσύ είσαι η αφορμή,
στης πόλης τα τσιμέντα
η κάθετη ρωγμή.
Κραυγή στο φεγγαρόφωτο,
ακούω ένα σαξόφωνο
τρελά να μουρμουρίζει,
στο χθες να με γυρίζει.
Και μέσα από τα κύματα
του έρωτα τα σήμαντρα,
τα μαύρα σου γοβάκια
στου μπάνιου τα πλακάκια.
Κι ανοίγουμε κουβέντα
για μαγικά νησιά
στης πόλης τα τσιμέντα,
στην κοσμοχαλασιά,
ανοίγουμε κουβέντα
κι εσύ είσαι η αφορμή,
στης πόλης τα τσιμέντα
η κάθετη ρωγμή.
|
Kathénas échi t’ ástro tu,
to giálino to kástro tu
ke mes sti skotiniá tu
metrái ti monaksiá tu.
Egó écho tin kithára mu,
ti chrónia varemára mu
ke píso ap’ to pirgáki
chazevo to sokáki.
Ki anigume kuvénta
gia magiká nisiá
stis pólis ta tsiménta,
stin kosmochalasiá,
anigume kuvénta
ki esí ise i aformí,
stis pólis ta tsiménta
i kátheti rogmí.
Kravgí sto fengarófoto,
akuo éna saksófono
trelá na murmurízi,
sto chthes na me girízi.
Ke mésa apó ta kímata
tu érota ta símantra,
ta mavra su govákia
stu bániu ta plakákia.
Ki anigume kuvénta
gia magiká nisiá
stis pólis ta tsiménta,
stin kosmochalasiá,
anigume kuvénta
ki esí ise i aformí,
stis pólis ta tsiménta
i kátheti rogmí.
|