|
Σκοτάδι δρόμος και χαμός
Ο εγωισμός τώρα πεθαίνει ψάχνω να βρω τ ’αληθινό
Και στη ψυχή μου αυτό που μένει
Μα πόσο δύσκολο τα κάστρα να γκρεμίσω
Αυτά που ‘χτίσαν οι ανθρώποι απ΄ το φόβο τους
Να εμπιστευθούνε ένα όνειρο πώς να τους πείσω
Κλείστηκαν μόνοι τους, είχαν το λόγο τους
Το μαύρο πέφτει κι η σκιά του δυναμώνει
Και το λευκό ένα ταξίδι αναψυχής
Που ολοένα όσο πάει και παλιώνει
Σε λίγο δε θα έχεις τι να θυμηθείς
Κι είναι τα μάτια σου μέσα στην υγρασία
Οι τοίχοι κλαίνε απ’ τη κλεισούρα της ψυχής
Για να ξεφύγεις απ’ το λήθαργο θες μια αιτία, μια σπρωξιά ή μια θυσία
Μα πόσο δύσκολο τα κάστρα να γκρεμίσω
Αυτά που ‘χτίσαν οι ανθρώποι απ΄ το φόβο τους
Να εμπιστευθούνε ένα όνειρο πώς να τους πείσω
Κλείστηκαν μόνοι τους, είχαν το λόγο τους
Μα πόσο δύσκολο τα κάστρα να γκρεμίσω
Αυτά που ‘χτίσαν οι ανθρώποι απ΄ το φόβο τους
Να εμπιστευθούνε ένα όνειρο πώς να τους πείσω
Κλείστηκαν μόνοι τους, είχαν το λόγο τους
|
Skotádi drómos ke chamós
O egismós tóra petheni psáchno na vro t ’alithinó
Ke sti psichí mu aftó pu méni
Ma póso dískolo ta kástra na gkremíso
Aftá pu ‘chtísan i anthrópi ap΄ to fóvo tus
Na ebistefthune éna óniro pós na tus piso
Klistikan móni tus, ichan to lógo tus
To mavro péfti ki i skiá tu dinamóni
Ke to lefkó éna taksídi anapsichís
Pu oloéna óso pái ke palióni
Se lígo de tha échis ti na thimithis
Ki ine ta mátia su mésa stin igrasía
I tichi klene ap’ ti klisura tis psichís
Gia na ksefígis ap’ to líthargo thes mia etía, mia sproksiá í mia thisía
Ma póso dískolo ta kástra na gkremíso
Aftá pu ‘chtísan i anthrópi ap΄ to fóvo tus
Na ebistefthune éna óniro pós na tus piso
Klistikan móni tus, ichan to lógo tus
Ma póso dískolo ta kástra na gkremíso
Aftá pu ‘chtísan i anthrópi ap΄ to fóvo tus
Na ebistefthune éna óniro pós na tus piso
Klistikan móni tus, ichan to lógo tus
|
