|
Σημάδια αφήνεις στην άκρη της γης,
ο χρόνος της δεν τελειώνει,
πες μου ποιος Θεός σε πληγώνει.
Μες στο σκοτάδι ακούω φωνές,
χιλιάδες ζωές σου χαρίζω
κι ας μην μπορώ να σ’ αγγίζω.
Λίζα γλυκιά, μη φύγεις ξανά.
Τα ίχνη της σβήνουν σταγόνες βροχής ,
η ανάσα της με παγώνει,
μου φωνάζει πως είναι μόνη.
Ελπίδες που μοιάζουν με πόρτες κλειστές,
ποιες πόρτες κλειστές θες ν’ ανοίξω,
ποιον παράδεισο να σου δείξω.
Λίζα γλυκιά, μη φύγεις ξανά.
Μάτια που κρύβουν καθρέφτες σιωπής,
μικρές στιγμές με κοιτάζουν,
πες μου τι να κάνω να σπάσουν.
Σε νιώθω κοντά μου,
σκέφτομαι πως μια ανάσα από φως
αν σου δώσω ίσως να σε ελευθερώσω
|
Simádia afínis stin ákri tis gis,
o chrónos tis den telióni,
pes mu pios Theós se pligóni.
Mes sto skotádi akuo fonés,
chiliádes zoés su charízo
ki as min boró na s’ angizo.
Líza glikiá, mi fígis ksaná.
Ta íchni tis svínun stagónes vrochís ,
i anása tis me pagóni,
mu fonázi pos ine móni.
Elpídes pu miázun me pórtes klistés,
pies pórtes klistés thes n’ anikso,
pion parádiso na su dikso.
Líza glikiá, mi fígis ksaná.
Mátia pu krívun kathréftes siopís,
mikrés stigmés me kitázun,
pes mu ti na káno na spásun.
Se niótho kontá mu,
skéftome pos mia anása apó fos
an su dóso ísos na se eleftheróso
|
